Hoe erbarmelijk heb ik jour pijn gedaan
Ik die voor jou nochtans door het vuur zou gaan
Door enkele overhaaste domme woorden
Die hoe prettig bedoeld ook verkeerd scoorden
Net als de gekheid evenaart de wijsheid
Verviel kortstondige blijheid in droefheid
Onze liefde was te groot te gespannen
We moesten ons er even uit verbannen
Mijn vreugde vloeide weg met jouw zoute traan
Alles op aarde leek niet meer te bestaan
Door die blikken van jou die mij doorboorden
Alsof jij mij nu opeens wou vermoorden
Ik had spijt maar zij gaf mij niet meer de tijd
Het zag er naar uit net als was ik ze kwijt
Verwijvend zonken wij weg in zoutpannen
Het werd werkelijk tijd ons te vermannen