Daar zit ik weer alleen op mijn kamer. Overspoeld door gedachte, emoties die ik geen plaats kan geven.
Waarom is dit het grootste gedeelte van mijn leven?
In begrijp niet hoe andere mensen dat doen, los laten van negative gedachten, emoties een plaatsje geven.
Waar laat ik alles telkens zo zwaar wegen?
Kan ik het niet van me afzetten, of maak ik me dit alles maar wijs?
Durf ik niet gelukkig te zijn of vind ik deze onzekere pijn fijn?
Waarom moet ik dit mee maken? Waarom moet ik dit zo beleven of moet ik dit accepteren heb het tenslotte zo gekregen.