Zoals toen
is het niet meer.
even wentelde ik me weer in de woorden van toen
net of het weer bijzonder dichtbij stond en kwam
angst en zelfmoord passeerden de revu
zo voelde ik me weer even onwaardig en klein
alsof het gisteren was dat alles zo voelde en was
herlezen, vergeven alsof alles enkel geschreven is
en nooit waarheid geweest was, al voelde het zo
zo was de eerlijkheid van mens en gedachten
slechts het begin van meer weten dan de wereld
al gloort er nu meer dan eens licht aan de horizon
net of het nooit zo is geweest, dat verleden
alsof alle stappen achteruit in een keer ongedaan waren
terwijl het nog altijd de splinters toont van toen
wanneer handen met de palm omhoog getoond worden
en de vechtlust nooit en te nimmer vervagen zal.
(dat krijg je als je oude prikbord topics gaat herlezen ;) )