Je hebt een masker op. Maar van binnen zit het verdriet.
Je hebt een masker op. Omdat je wilt dat niemand het ziet.
Zo kan je lachen en plezier hebben met familie en vrienden.
Stil verdriet niet delend, omdat je vind dat zij het niet verdienen.
Zij hoeven zich immers geen zorgen te maken.
Bang dat het verdriet ook hun zou kunnen raken.
Blij en stoer naar de wereld om je heen.
Maar van binnen zo vreselijk alleen.
Bang om zorgen, en verdriet te delen.
Bang voor de reacties, dat niemand het wat schelen.
Hard voor jezelf, maar stil van binnen.
Omdat je vaak niet weet. Wat je nog meer moet verzinnen.
...MAAR...
Er zijn ook mooie dingen in je leven.
Een gebeurtenis die het leven aan je schenkt.
Een nieuwe kans die word gegeven.
En die het geluk weer in leven brengt.
Soms vormt die kans een nieuw begin.
En moet je daarvoor de wijde wereld in.
Dan mag je dankbaar zijn voor een nieuwe start.
Ook al is zelfs deze soms ook hard.
Het betekend dat je alles moet achterlaten.
Je bekenden, je familie, en je maten.
Maar ze zullen je deze kans ook willen geven.
Omdat zij willen dat je gelukkig bent in je leven.
Omdat je de kans krijgt jezelf te leren kennen.
In alle rust, zonder te hoeven rennen.
En dan uiteindelijk zonder steeds maar op te letten.
Je je masker af kan zetten.