En ineens weet ik weer waarom ik dit allemaal niet wil,
zolang het goed gaat wil ik meer, en meer, maar nu
je handen rusten en je ogen van me weggedraaid zijn
slaat de vertwijfeling toe. Een hoge muur achter mij,
als ruggesteun, rotsvast vertrouwen, en jouw ogen,
dansend, schitterend, voor mijn gezicht, en toch
ik kan me je niet herinneren, enkel mijn gevoel,
dat zich laat vormen door een veranderlijke stilte.
Daar ben je dan, ik buig me naar je toe
als een bloem naar de zon, ontluikend.
H.J.: | Vrijdag, januari 11, 2008 19:52 |
enkel mijn gevoel veranderlijke stilte. schitterbaar. kuss |
|
kerima ellouise: | Vrijdag, januari 11, 2008 16:18 |
...enkel voel draait veranderlijk de stilte.. heel mooi geschreven! liefs kerima ellouise |
|
Auteur: Renate-td- | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 11 januari 2008 | ||
Thema's: |