vanmiddag twee agenten aan mijn deur,
ik dacht onmiddelijk aan mijn jongste zoon.
mijn hart ging overslag,
uit mijn mond geen toon.
maar wat ze brachten was een bevrijding,
uw moeder heeft zich opgehangen.
ik voelde geen pijn geen verwijting,
geen verdriet,alleen een verademing.
het is raar maar waar.
zou het geluk dan toch keren,
kan ik nu opnieuw beginnen zoals ze beweren.
of zal ze mij blijven achtervolgen,
en me onder schuldgevoelens bedolven.
donderdag word ze begraven,
eenzaam en alleen,
want ik zal er niet zijn.
ze ging al jaren van mij heen.
ik trek het mij niet aan wat ze zeggen,
en wil het ook niet uitleggen.
wat ik heb doorstaan,
is dit nog een zachte dood te verstaan.
dit is nu mijn beslissing,
voor mij een nieuw begin.