in het donkerste van de nacht
hou ik tot het ochtengloren de wacht
verstijfd van angst en kou
besef ik pas hoeveel ik van je hou

toch zou ik niet weten
hoe ik alles kan vergeten
en zo de rest van mijn leven
volledig aan je kan geven

de duistere, stille nacht
confronteerd me, maar niet zacht
met de waarheid van mijn zijn
de oorzaak van het verdriet en pijn

zal het ooit kunnen vervagen
zal ik ooit niet meer klagen
over de pijn die ik heb geleden
in een heel ver verleden

het is voor mij en jou even duister
heel af en toe hoor ik het gefluister
van kleine angstige stemmen om me heen
altijd samen en nooit eens alleen

mijn ziel in duizend stukken gebroken
mijn zelfhaat voor eeuwig ontloken
door die ruwe grote handen
die onzacht op mijn kleine lichaam belandden

in de lange,koude,duistere nacht
is dit alles wat ik weer verwacht
de pijn is dan niet meer te verbijten,
wanneer gaat dit gevoel eens slijten?

ook al gebeurt het nu niet meer
de herinnering doet nog steeds zeer
haar zal ik steeds met me meedragen
tot op het einde van mijn dagen

(H&N)