was het omdat ze nauwelijks
voor zichzelf kon zorgen,
laat staan voor een autistisch meisje
van amper achttien jaar,
of uit angst op 't slechte pad
terecht te komen,
dat ze met een smoesje werd gedumpt
door haar eigen moeder
in een verafgelegen tehuis ?
waar de schreeuwende blinde kinderen
uitgemergeld in bed crepeerden
bij gebrek aan gezonde voeding,
onaangepaste opvang
en bovenal liefde en aandacht ...
zo verdreef ze de stierlijke verveling
en schreef met wat haar restte aan hoop,
ellenlange calligrafische brieven naar huis
of vertelde aan eenieder in 't lang en breed
al lijkt het uitgesloten dat iemand 't begreep ...
'einde september komt mama me halen !'
de verzorgsters speelden 't vuile spel mee
knikten van ja, gaven valse hoop,
verdonkermaanden de smeekbeden,
tot ze geleidelijkaan
't bedrog begon te doorzien
voorgoed in de vergeetput te zijn beland
't verging haar net zoals de andere kinderen,
die onafgebroken knikkebollend,
neurotisch zaten te wiegen,
bokkend met hun hoofd tegen de muren
te mompelen, krabben, zichzelf mutuleren,
soms urenlang op een pispot gezet,
hopend dat de duivel
hen dra mocht komen halen
om eeuwig te rusten
op 't nabije kerkhof,
tussen al die andere engelkes
van God en alleman verlaten.
( n.a.v. reportage over de Bulgaarse vergeetputten )