De tocht
Als in een film verlamde ik volledig.
Droom en werkelijkheid vervaagden
Ik stierf zonder angst heel vredig
Waarop mijn lichaam verlaagde
Ik vloog als een vlieger aan een touw
door het gebouw en dematerialiseerde
De les van het loslaten en meevoeren op het gevoel
Ik was niet dood ik leefde op gevoel.
Mooi licht in violet en een scherp zicht alsof mijn lenzen waren vernieuwd.
Ik voelde aan mijn gezicht en merkte dat, dat niet kon.
Ik was er niet
Tenminste niet in die hoedanigheid toe in begon
Ik was geboren naar het niets
Zag met ogen die voelde
Voelde met alles verbondenheid
Zo veel meer ik bevestigd werd waar ik op doelde
kwam de rust en het verlangen
Dit is de plek waar ik heen ga
Als mijn tijd op aarde voorbij is dan
Nog even wat genieten en lachen
zolang ik kan.
Toen materialiseerde ik
Ik was niet terug maar daar
Was het nu al mijn tijd?
Vond ik toch een beetje raar
Tot een vriendelijke in voor mij Romeins
gehulde kledij van sierlijke omgeslagen lakens en beddensprei
Me aankeek en tot me sprak.
Ik verstond het niet maar voelde de boodschap
Ik was welkom en mocht met hem mee
Over een pad werd ik begeleid
Alsof ik me waande in een andere tijd.
Geen vervuiling, maar zuiver blauwe lucht.
Bergen heuvels vol met bossen en velden
waar bloemen stonden die ik nog nooit had gezien.
De langwerpige gebouwen die ik zag waren ook erg Romeins en hadden iets onnatuurlijks.
Ze waren zo wit dat het pijn deed aan mijn gevoelige ogen en de daken met grote rode dakpannen staken sterk af.
Ik zag mensen lopen en het zandpad waar ik op liep leidde naar een verharde weg.
Deze vervolgde naar de gebouwen over een brug.
Een helder wilde beek stroomde klaterend over de afgeronde kiezelkeien en rotsen verder het landschap in.
Het landschap dat veranderd leek.
Een grote muur schermde het gebied af van iets dat mijn gevoel niet plaatsen kon.
Ik was opeens in het dorp zelf alsof ik het verzon
De gene die me begeleidde wenkte me en ik bevroor
Ik zag mijn opa en mijn overgrootmoeder met elkaar kaarten.
Hun gezichten waren ontspannen en lachten van plezier.
Toen had ik het door. Ik moest naar hen toe.
Mijn overgrootmoeder zag mij al en wees naar mij.
Ik voelde me goed en eindelijk vrij
Voordat ik wist had ik een gesprek gehad.
Geheel vertrouwelijk en intiem
geheimen of gevoel onbeschrijfelijk of ongelofelijk misschien
Ik lachte met hen en zij leerde me kaarten.
Herinnerde dat we de kaarten nog steeds hadden bewaard
Ik voelde het leven op aarde opeens
En als door een schok realiseerde ik me waar ik was
Zonder woorden hoefde ik niet uit te leggen hoe of wat
En zij stelden me gerust.
Ik zou slechts vijf jaar in deze wereld zijn
Voordat ik nog kon schrikken wist ik dat de tijd op aarde een andere dementie was en vond dat geruststellend fijn.
Vijf jaar hier is slechts veertig minuten slaap
Dus aanvaarde ik deze stageplaats en vroeg wat ik kon doen?
Ik mocht deze wereld verkennen vertelde ze me
Ik mocht doen wat ik verstandig vond
Maar ze waarschuwde me ook
Ik was niet onsterfelijk
Zodra ik mijn fantasie zou begrenzen
Of zelfs de dood over me heen zou wensen
Kreeg ik van hun als waarschuwing het voor me raap
Want als ik dan niet zou luisteren uit hoogmoed of arrogantie
Kon ik wel eens niet meer wakker worden uit mijn slaap.
Ik nam hen serieus
Hun waarschuwing was gegrond
Met deze goede raad besloot ik mijn voorbereidingen te treffen voor
het avonduur dat me te wachten stond.
MayadeBij*: | Dinsdag, januari 29, 2008 17:11 |
:) ja. haal ik ook eens m´n grote broer erbij! kappen nou. jij hebt aanzienlijk betere tochten trouwens. die van mij gaan doorgaans naar de supermarkt en terug.. (vrij hersenloos eigenlijk) | |
Auteur: www.danty.nl | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 29 januari 2008 | ||
Thema's: |