Volgeschreven dagboeken..
liggen doorweekt..
aan mijn zenuwachtige voeten..
mijn handen trillen..
wanneer ik jou foto in de brand gooi..
lopen de tranen loom langs..
mijn wangen..
terwijl ik staar naar je hoofd..
in het vuur..
wegkwijnend van diepe pijn..
die je me geeft..
door me in de steek te laten..
Het is mijn schuld..
maar mijn straf ervoor..
is oneindig..
want ik kan het niet..
ik kan het mezelf niet vergeven..
net zoals jij mij het nooit vergeef..
Het glas snijdt..
dieper en dieper..
dichtgeknepen ogen..
van pijn..
toch is er de pijnlijke afleiding..
van stromend bloed..
Stemmen kwellen..
en vernederen me..
met handen in mijn haren..
vloek ik..
ik wou dit nooit..
waarom ben ik zo geworden..
wat is er toch gebeurd met me..
ik wil schreeuwen..
alles eruit krijsen..
maar mijn keel zit dicht..
en alles wat ik nog hoor is..
het verbrandende geluid..
van jou foto vandaan.
iezor: | Vrijdag, februari 01, 2008 21:25 |
héél mooi, kon ook over mezelf gaan | |
beauty(inside)*: | Vrijdag, februari 01, 2008 20:14 |
Onzettend mooi gedicht, en heel veel sterkte toegewenst.. Je gedicht grijpt me aan, net al degeen hiervoor. liefs, maxime |
|
Auteur: Animola_* | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 01 februari 2008 | ||
Thema's: |