~masker~
ooit viel mijn masker als dikke regenvlokken
op de vloer
en om mezelf geen ik niet langer een moer
jarenlang waren mijn tranen alleen bestemd
voor in mijn kamer te stromen
en nu bieden ze me een hand
ook al roep ik in mijn binnenste
zo hard
tot ik het niet meer heb
zo in mijn macht
dagen zou ik huilen
en ergens zoek ik nog armen voor in te schuilen
ik weet dat ze bestaan
maar heb is zo moeilijk om er heen te gaan
wetend dat je er bent
dat je me door en door kent
geeft me elke dag weer de moed om
door te gaan
waarom blijven tranen stromen
elke keer weer
lach ik en huil ik
keer na keer
elke keer weer
soms snap ik mezelf niet meer
en dat doet zeer
na jaren van liegen over hoe het voelde
om slecht te zijn
weet ik nu niet meer hoe het was om mij te zijn
want onthoud goed
"dit zit goed verkeerd"
ik wil worden wie is was
zonder zorgen zonder pijn
is het nu zo moeilijk gewoon mij zijn?
~nouch~
~13februari'08~