moe van iedereen die maar blijft zeggen dat ik sterk moet zijn
dat het een proces is waar ik doorheen moet, maar dat er een einde zal komen aan de pijn

vechten doe ik al mijn hele leven
en al gaat het afentoe beter, de momenten van toen zijn me altijd bijgebleven

geprobeert heb ik om ze weg te stoppen
niet gegaan naar de mensen bij wie ik altijd aan mocht kloppen

kon het in mijn eentje wel, altijd gedacht en gelooft
het leven gaat door, geen gekke dingen meer doen is wat ik heb beloofd

en toen leek het ineens goed te gaan
een tijdje het ongeluk bij me vandaan

het lijkt wel of het niet zo zijn mag
want na een tijdje begon het weer, om de zoveel tijd een baaldag

momenten van toen die ik niet loslaten kan
gedachtes die ik liever uit mijn geheugen verban

maar wegstoppen lukt niet meer, ik ben te kwaad
kwaad op alles wat er gebeurt is, kwaad dat het steeds weer misgaat

het verstandige meisje, dat wil ik niet meer zijn
dat alles goed komt, daar wil ik nu niet in geloven
dromen over een betere toekomst, dat vindt ik niet meer fijn
dat ik blijf vechten, wil niet meer hoeven beloven

all die positieve woorden
ik wil het niet meer horen!

ik wil niet altijd sterk hoeven zijn
stop met dat te vertellen, laat me gewoon even dwalen in mijn leven met pijn

ik wil gewoon even alles op stop zetten
maar de wereld draait gewoon door
de pijn van binnen is wat zij niet voelen, waar zij niet op letten
wat niemand doorheefd, ik ga er aan onder door!

zij zien alleen die fake smile, die ik zelf opzet, elke dag weer
maar het lukt me niet meer, het doet allemaal te zeer

maar zwak zijn wil ik niet, dat mag niet
gewoon doorgaan en vergeten dat verdriet

erbij stilstaan kan niet, moet morgen weer vroeg op
afentoe wil ik gewoon schreeuwn, stop!

en zo blijf ik maar doorgaan want door de wereld wordt niet geluisterd
en zo zit ik, telkens weer, in het zelfde probleem gekluisterd