Is het weer zo ver?
De verdrietigheid, het gevoel dat de tranen zo kunnen gaan rollen.
Je kan der niets aan doen, het gaat allemaal vanzelf.
Het gebeurt dan niet, maar ze zijn zo dichtbij.
Je kan niet meer genieten en ziet dingen niet zoals normaal.
Als je de persoon ziet, wie dit allemaal heeft veroorzaakt,
Wordt alles alleen nog maar erger, je wilt zo graag..
Op hem afstappen en met hem praten, het liefst hem omhelzen.
Maar je weet het, het kan niet. Het is nu gewoon definitief over.
Je wil vrienden blijven, alleen je wilt eerst dit gevoel kwijt.
Het gevoel dat je een belangrijk deel van je zelf kwijt bent.
Het deel, dat kon genieten van alles&iedereen en het deel wat straalde.
Nu ken je alleen gevoelens, die je juist nog meer naar beneden halen.
Je mist één iemand zo erg, dat je er kapot van gaat.
Eerst begint het bij je stralen, maar al snel genoeg zakt het diep naar binnen.
Het raakt je hart, je bent een waardevol iemand kwijt.
Je wil hem zoeken, en weer naar je toe trekken.
Vasthouden en voor altijd bij je houden.
Maar je weet het, het kan niet. Het is nu gewoon definitief over
Is het dan echt weer zo ver, dat ik dit moet voelen…
Dat ik dagen lang moet rondlopen, met zo’n vreselijk gevoel.
Eerst twijfelde ik, en wist ik niet of het wel echt zo was.
Ik bekeek mijn dierbare persoon nog eens aandachtig goed,
En nu weet ik het 100% zeker, en ik stel me de vraag.
Is het weer zo ver?
Met volle overtuiging kan ik deze vraag beantwoorden…
Ja, het is weer zo ver!
/alleen durf ik het hem niet te vertellen