mama
overlevend in iets wat ze thuis noemen
zie ik de pijn in mijn moeders gezicht
alle schuld wil ik op me nemen
als dat al haar pijn verlicht
natuurlijk heb jij ook sterk moeten zijn
een verloren kind achter de regenbogen
waar je nooit meer bij kan zijn
zoiets verschrikkelijks zou niet mogen
reageer al je woede maar op mij af
het is goed, het moet maar zo
je zult toch nooit beseffen wat je me aandoet
de pijn zal altijd hetzelfde blijven
ik probeer echt mijn best te doen
omdat je de dochter die je wilde nooit hebt gehad
zo is verloren, maar ik wil er voor je zijn
omdat ik van je hou, no matter what
Reacties op dit gedicht
| miss.B: | Zaterdag, februari 23, 2008 20:19 |
| ''zo'' in de een-na-laatste regel moest ''ze'' zijn, sorry! | |
| Zoekstertje: | Zaterdag, februari 23, 2008 00:14 |
| Hoe moeilijk alles ook is, ga je niet (helemaal) wegcijferen voor je moeder. Dat houd je niet vol! (spreek -helaas- uit ervaring...) Sterkte!! |
|
