Aangepast aan maatschappelijke normen
zie ik hen lopen met een masker
een geforceerde lach die ellende onderdrukt
want niemand mag de waarheid zien
ze zijn het type gelukkig gezinnetje
weelderig hun voorkomen
denken dat niemand het doorziet
dat het leven voor hen een fiasco is
het pronken met hun voorkomen
is de onweerswolk in hun eigen huis
waar de stortregens elke seconde
liters water, liefde laten verdrinken
een eigen weg kiezen ze niet meer
gestokt in waarde en normen voor elkaar
de kinderen moeten groeien
ongeacht hun tranen de stortregen zijn
liefdeloos en respectloos
raken ze verloren op hun pad
dwalen af naar de diepste spelonken
in onderaardse gewelven van verdriet
luisteren wil iedereen naar hun verhalen
maar het delen is verdwenen
in diepe haat en ongenoegen voor elkaar
geen ruimte om zelf nog te horen
mijn weelderige bossen bloemen
rechtstreeks verkregen uit het paradijs
zijn voor hun het vuur uit de hel
omdat ze niet meer de liefde zien
voor elkaar.
11-03-‘02/8:35