Heel alleen, maar niet echt eenzaam, in 't riet was waar ik lag.
De wind die speelde met mijn bootje
en geen mens die mij hier zag.
Ik verkoos dit stille leven, ruilde het voor overvloed.
Raakte in de stad mijn ziel kwijt.
Deze stilte deed me goed.
Voor de waarheid van het zelf,
moest ik tot op de bodem gaan.
Het water wiegt als lang geleden, net als in een moederschoot.
Het werd mijn thuis en vol vertrouwen
kwam ik tot leven in die boot.
Ik keerde terug, weer naar mijn oorsprong.
Diep van binnen was iets stuk.
Wat voor mij niet langer speelde, was de waan van schone schijn.
Wilde niet delen in die weelde,
wou alleen mezelf weer zijn.
Zes jaar zou dat varen duren, ik streed met regen wind en kou
Niemand kon mij daar begluren,
tot ik mezelf weer vinden zou.
Nu ik dát weer heb hervonden, met de zin van mijn bestaan,
nu ik 'los' ben van mijn 'zonden',
kan ik eindelijk verder gaan.
Wat ik vond wil ik nu delen, delen van wat ik daar kreeg.
Het bestaat niet uit juwelen,
maar mijn schatkist is niet leeg.
Inzicht waarom wij hier leven, dat was wat die stilte gaf.
Waarom ons leven een gevecht lijkt,
van de geboorte tot ons graf.
Om wat de hemel met mij deelde,
Uitleg: Op deze reis heb ik een boek geschreven dat verleden jaar is uitgegeven. Alle winst van de uitgeverij, drukkerij en groothandel, ook mijn royalty's, gaan naar een goed doel. De engelse vertaling is bijna klaar en gaat a.k. maand naar Engeland.
Auteur: empty-hands | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 09 maart 2008 | ||
Thema's: |