Moeder van een zoon,en de oma van een nog pril leven.
Steeds weer gingen haar ogen voor even open,
als ze hoorde dat we er weer waren,
haar mond wilde nog zoveel zeggen.
Woorden die diep in haar hart bewaard waren,
voor dat moment dat we dicht bij haar waren.
Ook al was het voor ons niet altijd te verstaan,
toch heeft ieder haar woorden in zijn hart staan.
Het zijn de woorden liefde en geborgenheid.
De tranen in mijn ogen leven in strijd.
Daarom wilde ik steeds even haar hand vast houden,
haar ogen zochten ook steeds naar een houvast.
Maar nu houd ik mijn tranen niet meer vast,
nu haar ogen voor altijd zijn gesloten,
en ze van haar pijnen is verlost,
blijven wij achter,met haar steeds in onze gedachten.