Jij

als bloesem van magnolia
gehuld in witte lakens
van een ontwakende lente

walsend op de golven van een bries.
Een zucht tilt je op,
voert je langst al de stromen,
laat je rusten op wervelende paden,
op ijle rivieren van lucht.
Je zinkt neer naar
de bodem van de zee
waar je opnieuw zal bloeien.
Wees geen bloesem die opstijgt
en nooit meer terugkeert
naar je witte lakens

maar blijf als de magnolia in knop

leven in de nieuwe Lente

spreid je liefde op witte lakens en leef

Geschreven door

Paul Willems (Quikkie)

Reacties op dit gedicht

Paul Willems (Quikkie) vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

hiljaa:	Dinsdag, maart 18, 2008 22:15
leef..... dat is het moeilijkste knufliefs--hiljaa--

Lovely_ girl:	Zondag, maart 16, 2008 18:54
zucht ... prachtig echt waar :) heel graag gelezen ! dikke kus

sensi:	Zondag, maart 16, 2008 18:53
:) "spreid je liefde op witte lakens en leef" .. lente, liefde, leven, JA! Een heel mooie ditte Liefs

Over dit gedicht

Auteur: Paul Willems (Quikkie)
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 16 maart 2008
Thema's: [Geluk]