Stilzwijgend moest ik afscheid nemen.
Geheel onverwacht, omdat het niet anders kon.
Stilzwijgend, om onverklaarbare reden.
De plicht die het van het gevoel overwon.
Ik kijk naar boven en zie de lucht
van angst sla ik op de vlucht
Zo helder blauw doet me zoveel denken aan jou
Ik loop verder met jou in gedachten
een beeld dat de pijn doet verzachten.
Ik koester herinneringen…
Ik ben gehecht aan deze dingen.
In mijn gedachten wil ik me armen om je heen slaan.
Maar daarvoor ben je te ver van me vandaan.
De pijn dat je niet meer bij me bent.
Maar door me gedachten rent.