× Niks meer, niks minder ×
Verdrietige gezichten,
wanhopige kreten
Ernstige blikken,
want ik zou beter moeten weten
Emoties nemen toe,
ellende stijgt en de wanhoop
komt steeds dichtbij
Onbetwistbare gedachtes,
alles zo dubbel gezind
Mensen die zich stijf houden,
die ik niet gemakkelijk om mijn vinger windt
Stilte; vogels stoppen met fluiten,
terwijl dat helemaal niet moest
Ze konden hun eigen gang gaan,
en zorgen dat dat rust niet wordt verwoest
En die kwellende stilte,
leeft zachtjes met me mee
En mijn moed, waar die is
Nou echt, werkelijk geen idee
En wanneer de vrede is teruggekeerd
zal ik het je laten weten..