Het huis waarin hij aan het verdwijnen is
betrapt haar soms op wat is geweest
Over haar armen trekt kippenvel
alsof hij nu nog aan haar denkt
Hij is opgelost tot atomen
niets komt om of gaat verloren
de muren voelen dat, de ramen
de deuren met hun binnen- en buitenkant
Op de drempels staan ongeluk brengt
zitten dat mag wel, rug tegen deurpost aan
haar hand rust op de lak van vorig jaar
tast aarzelend naar het vergaan van tijd