Deel 4:
Nog steeds zaten we aan de tafel in de aula. Ik zocht naar woorden om het uit te leggen, maar Kristel was me al voor. ‘Jij en Eefje? Waarom?’. Ik haalde mijn schouders op; ‘Laten we het nou maar gewoon ophouden dat het een domme weddenschap was. Ze is niet gekomen, punt’. Afwachtend staarde ik in de groene ogen van Kristel. Kristel zuchtte; ‘Dus daarom wilde je weten waar Eefje was’. Ik knikte. Ondertussen was ik verzeild geraakt in een tweestrijd. “Moest ik Kristel vertellen over de twee mannen en over wat ik gezien had?”. Blijkbaar had Kristel gemerkt dat ik ergens aandacht. Voorzichtig en teder pakte ze mijn hand vast. Hoopvol keek ze in mijn ogen en glimlachte; ‘Het komt allemaal wel goed, Jochem. Ik begrijp je vol komen, ik weet het zeker dat alles goed komt’. Niet begrijpend staarde ik haar aan en schudde mijn hoofd; ‘Je begrijpt het niet, Kristel. Je kunt het niet begrijpen’. Dit keer was het haar beurt om me niet begrijpend aan te kijken.
Ik kuchte even en keek Kristel weer strak aan. ‘Er…, er is iets gebeurd op het kerkhof. Het gebeurde toen ik er net was. Ik hoorde een stem klinken; eerst dacht ik dat het Eefje was die me bang wilde maken, daarna dacht ik dat het iemand was die toevallig midden in de nacht een bezoekje af kwam leggen. Maar niet veel later ontdekte ik twee mannen bij een open graf. De een had een zak bij zich en de anderen een schep. Ze praatten luid maar voorzichtig tegen elkaar. Ik heb het gesprek in vlagen kunnen volgen, maar volgens mij hadden ze niets goeds in de zin. Het was net of ze net iemand vermoord hadden en het lijk aan het dumpen waren’. Ik zag het gezicht van Kristel wit worden. Direct pakte ik haar hand vast, alsof ik haar daardoor wilde troosten. Geschrokken keek ik naar Kristel, toen ik water zag branden in haar ogen. Langzaam maar zeker begon ze te stotteren. ‘Dus.., dus je.., je bedoelt dat?’. Ik wist wat er ging komen. Het was de hamvraag; is Eefje vermoord. Direct schudde ik mijn hoofd; ‘Nee, althans, ik weet het niet zeker, Kristel. Maar is het niet raar? Het klopt gewoon niet. Die twee mannen met die zak en Eefje die niet is op komen dagen’. Kristel hoestte even, veegde haar tranen weg en keek me aan; ‘En wat ga je nu doen? Ga je het aan de politie vertellen?’. Ik haalde mijn schouders op; ik had er echter nog niet echt over nagedacht om de politie te waarschuwen. Maar wat als het loos alarm was.
Langzaam streelde ik de hand van Kristel; ‘Ik weet het niet. Het kan ook loos alarm zijn’. Kristel keek me verbaasd aan; ‘Maar je hebt het zelf gezien! Dat zeg je net’. Ik knikte, daar had ze gelijk in. Opeens merkte ik dat ze mijn hand steviger vast hield; ‘Ik ga wel met je mee. Althans als je daar behoefte aan hebt’. Ik knikte; eigenlijk was ik liever alleen gegaan. Maar ik had Kristel er nu eenmaal bij betrokken en het zou niet eerlijk zijn om haar niet mee te laten helpen. We spraken met elkaar af, dat we elkaar na school op zouden wachten bij de fietsenstalling. Beiden keken we op toen de bel ging, moeizaam pakten we onze tassen en vertrokken naar de volgende les.
Word vervolgt.
sunset: | Maandag, maart 31, 2008 23:02 |
Je hebt een vlot lezende boeiende schrijftrant. Ik heb het graag gelezen. Groetjes, sunset |
|
Auteur: Fantasy | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 31 maart 2008 | ||
Thema's: |