Bij 't sterven van de dag
Bij 't sterven van de dag
De zee beukt golven
op rotsen, verloren
in gestaag ritme.
Zilte tranen vermengen zich
met de woestheid van de zee.
Onaangetast neemt zij
verdriet met zich mee.
De echo van stilte
draagt de last van
onuitgesproken woorden
Een ster valt sierlijk
Nevelt haar stof
in helende kracht.
Straalt in zielenpijn.
Eens danste ik hier mijn afscheid
bij 't sterven van de dag
Herboren ging ik verder
in de schoonheid van de nacht.
Reacties op dit gedicht
| litle-wing: | Donderdag, november 27, 2008 23:18 |
| jou schrijven lees ik zeer graag Met liefs |
|
| 1_2_tree: | Woensdag, april 09, 2008 22:33 |
| prachtig met mysterie | |
| Br0ken_R00sje: | Woensdag, april 09, 2008 21:03 |
| alweer erg mooi! x |
|
| moongirl1982: | Woensdag, april 09, 2008 10:37 |
| vol gevoel... groet moongirl1982 |
|
| Quicksilver: | Dinsdag, april 08, 2008 23:04 |
| Echt zo ontzettend mooi geschreven..heb het heel graag gelezen! liefs van mij Dicky |
|
| Artifex: | Dinsdag, april 08, 2008 21:46 |
| Een heel aangenaam gedicht, graag gelezen. Liefs, Artifex. |
|
| Marousia: | Dinsdag, april 08, 2008 20:41 |
| Werkelijk prachtig mooi verwoord. Liefs van Marousia | |
| elze: | Dinsdag, april 08, 2008 17:28 |
| heel mooi,,,en dan die laatste strofe,,die komt op de juiste ogenblik...toppie dit kuslaifs elze |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gewoon Amy |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 08 april 2008 | ||
| Thema's: | ||