Redding
Verdwaald in wat leven heet
Geen weg, geen pad te vinden,
in al mijn angsten
Zo bang om me te binden
Wanhoop maakt bang
Maar doet ook leven
Rusteloos, op zoek naar moed
om niet op te geven
Waar is die arm,
die uitgestoken hand?
Daar! O nee, kom niet dichterbij
Je duwt me naar de rand
Gapend gat van afgrond
Benauwd, in grote nood
Spring ik in het diepe
Val bijna dood..
Dan: twee uitgestoken handen
omvatten mijn hele zijn
Zetten me weer terug op vaste grond
'Kom', zegt Jezus, 'denk aan ons verbond'
Reacties op dit gedicht
| honingbijtje: | Zaterdag, april 19, 2008 08:13 |
| en dat is een goede plek om te zijn:) liefs honingbijtje |
|
| Pauluz: | Zaterdag, april 19, 2008 08:11 |
| Sterk begin, maar dan .. fijn dat je gelooft dat je wordt geholpen als je valt, maar ik denk dat je de kracht in jezelf moet zoeken om te voorkomen dat je valt. | |
| ela: | Zaterdag, april 19, 2008 00:48 |
| Een verbond dat je leven beheerst. ela |
|
| red one: | Zaterdag, april 19, 2008 00:19 |
dis komt heel hoopgevend op mij over, heb het graag gelezen. Groet red one |
|
Over dit gedicht
| Auteur: RG888 |  
|
|
| Gecontroleerd door: Christa | ||
| Gepubliceerd op: 19 april 2008 | ||
| Thema's: | ||