Ik besef het nu pas,
Ik zit vast,
Vast in hoe het altijd was,
Vast in de eeuwige last,
Een cickel is moeilijk te doorbreken,
Moeilijk om te ontsnappen,
Het heeft altijd onmogelijk geleken,
Onmogelijk om uit deze vlammenzee te stappen,
Maar er is iets veranderd, iets wat ik nooit heb gezien,
De aanstekers van deze vlammen zijn gegaan,
De wind waait en verspreid het vuur misschien,
Mijn tranen doven het vuur op de plek waar het is ontstaan,
Ik klim naar de top,
Daar waar de vlammen mij niet kunnen bereiken,
Mijn kracht is bijna op,
Ik zal mijn emoties niet langer kunnen ontwijken,
Maar waarom zou ik dan nog bang zijn,
Waarom zoek ik niet het einde van die circkel,
Soms is het net of ik gek word van de pijn,
Maar er was nooit iemand die me in haar armen liet,
1 voor 1 lieten ze me in de steek,
Het was altijd net of ik net zo goed niet kon bestaan,
Er was nooit iemand die echt naar mij keek,
Ze gebruikten me en lieten me daarna weer gaan,
Een circkel met vuur,
Eruit komen kost kracht,
Maar die lange muur,
Daarachter schittert nog de pracht,
Met haar wil ik die muur nu overgaan,
Met haar wil ik zoeken naar een mooi bestaan,
Zonder angsten uit het verleden proberen te leven,
Om op de energie van de toekomst te zweven.