waren we, toen er niets meer
bestond dan ons.
 
En ik kon me slechts vastklampen
aan jou, opdat het moment
gespaard zou blijven van het tikken
van de klok. Onaangetast door
de afstand tussen nu en later, nu
en de eeuwigheid, de vergetelheid.
 
Want het waren mijn vingers die
jouw ogen sloten, je gezicht streelde,
mijn stem die je zei dat het goed was
zoals het was, want zo moest het
blijven.
 
 
 
 
Geschreven door
Suzanne.
Reacties op dit gedicht
Suzanne. vindt het leuk als je reageert op dit gedicht

Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

fortuna: Woensdag, mei 28, 2008 11:07
Oogstrelend...

Liefs

Free@Bird: Dinsdag, mei 27, 2008 21:35
Schitterend!

flores: Dinsdag, mei 27, 2008 21:22
Als vanouds, met respect mijn beste suus!!!!

Huppelen???!!!!

X!

Over dit gedicht
Auteur:  Suzanne. Abbo 1Abbo 2
Gecontroleerd door:  
Gepubliceerd op:  27 mei 2008
Thema's:
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de Gedichten-Freaks en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de Gedichten-Freaks blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door Gedichten-Freaks zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.

© Gedichten-Freaks 2024, alle rechten voorbehouden.