Dialoog
Het einde rolt zich af,
terwijl iets begint
Baby trommelt ongeduldig
op de tafel, kist en waar
de kleuter een gat graaft,
een tafelrand tegen die muur stoot –die muur
hand aan oor
spelen voor vleermuis, maar
waar het kraken te horen is
is nimmer iemand te zien
Van deur naar deur wandelend
over de vloer, statisch
alle grenzen vele malen bereikt
en een drempel, liefst daarover heen
Die hand die lijnen trekt,
trillend doch zwaargewond
Het zoeken naar de juiste woorden
als reactie jij die terugzwaait..
Traag zwaaiend, mompel ik
de dag verkruimelt, zie je?
Zie jij het?!
hemel trekt dicht, vergrijzend en grauw
Sluit jij je op
met muziek…
Wellicht kermend om het leven, het lezen
schrijven zonder sound
De tafel danst niet
heeft het nooit gedaan
stoelen dromen weg, de barsten verschijnen
in houten wanden die er eerder nooit waren
En (tuurlijk!) nog een barst, want
waar de kruk verder indommelt
staande op één poot
bijt de kat starend
in zijn eigen staart.
De dag is alweer voorgoed verkruimeld.
