Na een lange tijd.
Na een lange tijd praat je weer tegen mij
Ik was verbaasd dat jij wat tegen me zei.
Want wie had dat ooit nog gedacht?
Ik had al geaccepteerd dat wij elkaar nooit zouden spreken.
Misschien stom van mij.
Want je had gezegd dat je het druk had.
Maar ik moest er toch mee om gaan?
Het heeft me pijn gedaan.
Jou ook, dat weet ik bijna zeker.
Geef toe, we hadden het fijn.
Vaak dacht ik nog terug aan die tijden
Tot ik besefte dat het me nergens mee hielp
Het maakte het verdriet alleen maar erger
En natuurlijk heb ik nieuwe vrienden.
En hun maakte het verdriet ook iets minder.
Maar ze waren niet zoals jij.
Want zoals jij was er maar een.
Toen jij uit mijn leven was.
Veranderde er dingen.
Ik sneed me vaker
En deed de dingen zonder gevoel.
Alles werd minder.
Ik wou soms dagen niet meer.
Maar er waren toen vrienden die me opvangen.
Net zoals jij deed bij dam.
Toch was dat denk ik het punt.
Ik durf niet meer te gaan binden.
Omdat ik bang ben dat er door iets ik weer mensen kwijt raak.
Dus neem het me niet kwalijk.
Ik weet wat ik heb.
Ik heb bindingsangst.
Dus gun me even tijd.
Ik wil me niet meer binden.
Maar diep van binnen weet ik ook.
We hadden een geweldige tijd.
Dus gun me even tijd.
Ik weet niet wat ik wil.
Maar ik weet wel.
Dat ik het alleen niet redt.
En dat ik mensen gewoon in mijn hart moet toelaten.
En mensen uit mn hart moet laten gaan.
Want zo is het leven nu eenmaal.
En het zijn de herinneringen die je door die moeilijke tijden helpen.
Dus gun me nog wat tijd.
En ik weet zeker alles komt in orde.