Toen ik een jaar of acht was reed ik achter de tandem van mijn ouders met mijn kinderfietsje van Antwerpen naar Hogerheide in Nederland. Ieder weekend keer na keer. Mijn ouders gingen daar in het ‘Puts Meuleke’ een klein pittoresk cafeetje, toen uitgebaat door Piet de plaatselijke brievenbesteller, de zondagmiddag klaverjassen of hartenjagen. Ma dronk er een likeurtje, pa een paar pinten en ik mocht zo nu en dan een glaasje advocaat, dat ik met zo’n gezellig minilepeltje leeg lepelde, waarna ik met mijn vingertje het glaasje schoonmaakte. Ik kon al vroeg zuipen zie je wel, maar ook al vroeg fietsen. Moe werd ik niet, dat kwam in mijn vocabulaire niet voor. ‘s Morgens om acht uur vertrokken wij en ’s avonds rond negen uur waren wij terug thuis. Natuurlijk reden mijn ouders niet alleen naar Nederland om te kaarten dat kon je bij ons ook, maar vooral omdat de boter en de sigaren er zo goedkoop waren. Dus met onze fietszakken vol smokkelwaar keerden wij huiswaarts. Als wij gestopt werden door de douanen hadden wij nooit iets aan te geven.
Maar ik wil het in feite over het fietsen hebben. Ik kon fietsen, mensen wat kon ik fietsen. Met mijn voet op het fietszadel, mijn andere been achteruit gestrekt toerde ik als jongen, snoevend door de straten. Een fietstocht van Antwerpen naar de kust was geen uitzondering.
Nu was het al een jaar geleden dat ik nog met de fiets gereden had. Vorig jaar werd mijn fiets gestolen en daardoor zat ik zonder tweewieler.
Vorige maand kocht ik een nieuwe fiets voor Eliano. Omdat het leuk zou zijn om samen met klein manneke weg te rijden en bovendien met het verlof in het verschiet, schafte ik mij ook een nieuw stalen ros aan.
Wel doordacht werd het een damesfiets. Eerstens dan kon moeder de vrouw er ook gebruik van maken, ten tweede moest ik niet meer als een plassend hondje mijn been over het zadel slaan.
Het prachtige vehikel stond voor de deur, ik was klaar voor een tochtje. Ik plaatste mijn voet over de lage buis beide voeten netjes naast de pedalen en wip op het zadel. De fiets kantelt, ik ook ktat, den bompa smakte tegen de straatstenen. Even geijsbeerd om mijn frustratie weg te werken. Daarna opnieuw een zelfde poging, ktat! opnieuw tegen de vlakte.
De bomma die alles van achter het raam volgde kwam naar buiten gerend en vroeg een beetje boos of ik opzettelijk een beetje de clown aan het uithangen was.
“Maar neen,” zei ik, “ik kan niet meer fietsen.”
“Dan ben jij bang,” vond zij
“Ik ben niet bang!”
Woedend ging ik naar binnen wat stoom afblazen.
Na een half uurtje was ik er terug klaar voor, een volgende poging en wonder bij wonder het lukte, tot aan de hoek waar ik moest stoppen, ktat! Weer met mijne Gwijde van Dampierre tegen de aardkorst. Mensen kwamen toegesneld, maar ik was al lang terug recht geklauterd. Met de fiets aan de hand radeloos naar huis.
“Schat ik moet het bekennen, ik kan niet meer fietsen!”
Die zelfde avond kwam mijn schoondochter op bezoek en ik vertelde haar in geuren en kleuren wat er gebeurd was.
“Pa,”vraagt zij,”als jij stopt blijf je dan op je zadel zitten?”
“Natuurlijk, wat anders?”antwoordde ik.
“Met een damesfiets, zoals jij er een gekocht hebt kom je met je voet lang niet tegen de grond, dan moet je van je zadel komen en pas daarna je voet neerzetten.”
Toen begreep ik pas dat ik door te blijven zitten en mijn voet opzij te zetten, ik geen grond voelde overhelde en zo steeds volledig uit evenwicht kwam en tegen de grond stuiterde.
Zo zie je maar, om te fietsen met een damesfiets moet je niet alleen je benen gebruiken, ook je verstand.
Ik vlam nu terug door de Ekerse straten, maar niet meer met een voet op mijn zadel en de andere in de lucht. Het is maar voor mijn goede naam.
Quicksilver: | Woensdag, juni 11, 2008 21:31 |
Tjonge jonge zeg ..wat heb ik dit bijzonder graag gelezen! prachtige deze wondermooie herinneringe..Jij haalt wat bij mij op hoor:)Wat zal jij een apetrots klein ventje zijn geweest in die tijd1 Zulke enden fietsen op zo''n jonge leeftijd! Geweldig hoor!Ja en ik denk dat als we op een bepaalde leeftijd komen ja dan zal fietsen moeilijker worden! Haha waar die damesfietsen al niet goed voor zijn! Liefs/knuffs Dicky |
|
conan: | Woensdag, juni 11, 2008 12:10 |
ik rij ook met een damesfiets , en zet het zadel wat later , dan kan ik lekker blijven zitten als ik stop.... mooi over Hogergeide , mijn vakantiestreek vanuit kalmthout dikwijls daar om asperges gefietst.... ;) groetjes conan*** |
|
Yellow: | Woensdag, juni 11, 2008 10:17 |
:) leuk verhaal rovago, ik zie hetal voor me, je hebt het gebracht in een sappig taaltje, I like it, bedankt voor je reactie, Y. |
|
Windwhisper: | Woensdag, juni 11, 2008 09:58 |
ik zag het voor me Roger, je vind het toch niet erg, mijn schaterlach, Toppie ditte, je bent weer als vanouds hoor en ik zit hier te genieten lieve groet Cobie fiets ze er in... groetkes voor jou en de bonma en Eliano en Sonny kuzzz |
|
_Lieverdje_: | Woensdag, juni 11, 2008 09:34 |
deze brangt een lach op mijn gezicht van de eerste tot laatste geboeit gelezen liefs |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 11 juni 2008 | ||
Thema's: |