Het moeilijkste wat er is,
Op eigen benen staan en doen alsof ik niks van vroeger mis.
De realiteit is harder dan ik had verwacht..
Het leven is een stuk makkelijker als ze je toelacht..
Ik dacht het wel te weten..
Ik dacht dat ik alles had gehad..
Maar ik was vergeten, dat ik de rest van mijn leven vergat..
Mijn jeugd was pas het begin..
Heb er al zo vaak aan gedacht..
Heeft mijn leven nog wel zin?
Komt er ooit iets wat mijn pijn verzacht?
Mijn zwakke plekken blijven veilig verborgen..
En blijf altijd lachen.. want ik heb geen zorgen..
Ik heb geen vrienden nodig.. ik kan het wel alleen..
Ik hoef dat eigenlijk niet te zeggen want ik heb er toch geen 1.
Maar wie Dani niet kent is niks gewent..
Ik zal altijd blijven staan, ik zal altijd blijven vechten en zal altijd blijven gaan.
Ik zal mijn geluk opwachten.. hetgeen waar ik op wacht zal de pijn verzachten..
Een leven lang hopen, staat mij te wachten ben ik bang..
Het zal nooit een sprookje worden, maar dat besefde ik me al lang.
Waarom, waarom, waarom.. waarom ik.
dat vraag ik mezelf iedere ochtend wanneer mijn masker alles verbergt.
Dat is veiliger, zonder dat masker heb je geen idee hoeveel energie de wereld van mij vergt.
Al vergaat de wereld.. ik zal de laatste zijn die er iets van merkt.
Ik heb het gevoel dat ik zoveel kan, maar waarom is de kans er niet voor mij?
Waarom zit ik al 19 jaar in dezelfde cirkel en is de rest van mijn leeftijd helemaal vogelvrij?
Ik ben er nog goed vanaf gekomen, maar nog steeds moet ik mijn best doen mijn verleden en mijn heden niet te onderdrukken met drugs of medicijnen.
Maar toch blijf ik hopen dat daardoor mijn verdriet zomaar zal verdwijnen..
Ik weet beter, misschien hoort verdriet bij mijn leven..
Misschien kan ik niet zonder..
Maar toch heb ik ook zoveel goeds te geven..
Ik weet dat ik mezelf bedonder..maar zou niet weten hoe anders mijn leven te leiden..
Ik ben zo druk bezig om maar niet af te glijden..
Maar we blijven hopen..we blijven gaan..
Ooit zal ik zonder al die moeite op mijn eigen benen kunnen staan.