VITA I
Grijze massa’s herenigen zich als oude vrienden,
Met grote getale zijn ze gekomen,
Hun groot verdriet in verticale stromen,
Het was lang geleden dat ze samen zo grienden.
Soms hel verlicht, dan weer donker als aarde,
Ze geeft zich volledig over aan dit droevig spel,
al sinds haar prille jeugd heeft ze dit leren aanvaardden,
de regels kent ze zo langzamerhand wel.
Het aanblik is vanuit haar ogen als verwacht,
Vlekken op het door haar zo beminde blauw,
Graag verwent ze het leven met haar overvloedige kracht,
Hoe hard ze ook straalt, er blijven altijd grote vlakken grauw.