Mijn voeten bloeden van het dansen op de scherven,
als ik zo eens vluchtig tel heb ik al zeker 49 jaar geluk.
Maar zoals met vele momenten gebeurd er niks,
ik blijf wachten op een glimlach, maar er gebeurd geen fuck.
Ik ben vorig jaar eens naar het einde van de regenboog gereden,
het is niet dat ik arm ben, maar ik geloof in sprookjes.
Uiteindelijk daar uren staan wachten in de stromende regen,
naar huis gereden, gehuild, opnieuw gegrepen naar de fles.
Een waarzegster zei eens tegen me dat ze de waarheid sprak,
ik vroeg haar of ze wist wanneer ze zou gaan overlijden.
Ze zei over een jaar of 5, ik heb haar keel gegrepen,
geen waarheid, ze was ook niet goed in het gokken van tijden.
Ik probeer mijn eigen geluk sinds vandaag maar te maken,
want er is niemand die het voor me doet, niet meer.
Maar ik lijk de dag telkens mis te plukken, carpe diem righttt,
maar ik geloof wel in geluk, dat moment, die vrouw, die keer.