Ik liep over mijn eigen levenspad
het voelde alsof ik alles even vergat
alles om me heen werd koud en kil
precies op het moment als ik dat niet wil.
iedereen stormde over mijn pad en zag vanalles,
behalve mij.
ik stond er blijkbaar alleen voor
tot op het gegeven moment die jongen aan kwam lopen
en zei: 'ik zie jou wel hoor'
ik kijk om en daar stond hij.
hij die ik van gezicht al vertrouw.
hij die alles van mij weet en mij ziet staan.
hij is dan de enigste die me ziet
stiekem toch blij dat de andere mij niet meer ziet.