Een jaar geleden zag ik je voor het eerst,
jij met je mooie krullen, een leuke lach, een mooi lichaam en een perfect gezicht.

Naar een hele avond staren en kriebels in mijn onderbuik had ik de hoop al op gegeven.
Een knappe jongen zoals jij, zou nooit praten tegen een iets wat onzekere,normaal uitziende jongen als mij.

Alleen liep het toch wat anders dan gedacht,
je sprak me aan,de vonken vlogen er vanaf.
Wat was ik gelukkig toen ik je mijn nummer gaf,
die lach kreeg niemand meer van mijn gezicht.

De ochtend erna had je al gebeld voordat ik uberhaupt al wakker was,dit was ongelofelijk.
Een knappe leuke jongen, die oprechte interesse had voor mij, je was perfect.

Toen we gingen daten, was je zo romantisch, zo leuk,
tot ik hoorde dat je dit bij meerdere andere deed,
je ontkende elk woord wat werd gezegd.

De twijfel en de gedachtens begonnen te knagen,
ik kon hier niet tegen.
Je wilde me het bed inpraten,dat is wat je wou, maar dat liet ik niet gebeuren.
De onzekerheid nam de overhand,
dit is ook de rede dat ik je heb laten gaan.

Hoe kon zo'n knappe jongen als jij,
leuk vinden iemand als mij,
wat had ik wel niet in mijn hoofd gehaald?
met deze gedachte heb ik je de laan gewezen en gezegd dat ik je niet meer wilde zien.

Spijt heb ik elke keer als ik jou tegenkom, met degene die de verhalen over jou vertelde, je nieuwe liefde.
Nu is het te laat en heb ik het verpest, maar nooit zal dit me nog overkomen,jij hebt toendertijd mijn hart geopend, je nieuwe liefde mijn ogen.