Ik heb mijn stembanden verrekt doordat ik jou bezong
in hoge, valse, noten en met gierende uithalen
- want je liet me lachen om mezelf, hoe gek kon ik worden
als ik al trillend in je armen lag - hysterisch geluk
duurt dubbel zo kort, want we waren samen,
tot jij het zonlicht binnenliet
Wij verdragen geen dagen wanneer we 's nachts ontdekken
dat we in stille stilte nog vogels horen fluiten
dat, al klettert de regen op het dak, het altijd lente is
gewoon omdat we momenten maken die overgetelijk zijn,
en ik hoef je niet nogmaals te voelen om ze terug te halen
want ik draag je dicht op mijn hart
En dan kun je zeveren dat 'op' niet 'in' is
maar ik ging al nooit met de mode mee
- dichterbij dan dit kan ik niet - want jij,
ach jij en ik, wij delen dezelfde wereld
dat is alles. Dus zwijg maar als je me ziet
jouw leven gaat mij voorbij, en dat is goed