ik loop te denken dag aan dag,
hoelang is het geleden dat ik mezelf nog zag?
ik herken mijn eigen niet meer,
en toch zie het elke keer.
Ik heb me mijn ik ontnomen,
ik ben nu tot hier gekomen
en weet niet wat te doen,
met de persoon van toen.
De persoon die vluchte voor de adem van zijn leven
de persoon die zo graag op wou geven.
Ik zal hem moeten bergen,
en dat zal veel van me vergen.
de kracht ontbreekt in deze dagen,
om alles nog langer te dragen.
ik weet niet wat te doen,
en denk terug aan toen,
Wat zou ik graag willen zijn,
wat zou ik zijn zonder pijn?
watr zou ik doen met zijn leven,
ik, je mag niet op gaan geven.
Eindelijk heb ik mijn ik gevonden,
heb ik mezelf eraan verbonden.
nu moet mijn jij nog verdwijnen,
voordat ik weer xal verkwijnen.
Ik moet vechten, maar heeft geen kracht,
jij is hard, en ik is zacht.
jij moet vluchten, ik moet komen,
ik durf er niet eens over te dromen.
Ik is bang dat jij blijft leven,
ik heeft geen kracht, zal op moeten geven.
ik wil vechten, maar heeft geen wapen,
ik wordt wakker, jij gaat slapen.
nog even vecht ik voor mijn leven,
en ik wil nog niet op gaan geven.
maar jij is zo sterk gebleken.
maar ik zal erdoorheen gaan steken!!
ik zal winnen, jij verliest
de ik die voor het leven kiest!!