wolken bollen op in kleren
wie gaan wil vliegt naar ’t woud
daar verouderen de mensen
in kruinen van hoge bomen
mijn vader zag ik daar
een ster in half open mond
dacht hij zich mij
ik echter draag schoenen uit steen
omarm de rotsen, begraaf me in het zand
en sla mijn blik neer voor de hemel
buig dieper mijn hoofd
- mijn plaats werd mij geleerd
’s avond vallen appelen in ’t gras
ik hoor het niet, weet zelfs niet of zij
niet enkel rode hemeltranen zijn
die langzaam in de aard verdwijnen
misschien droom ik wel dat ’t waar is:
de armen van wolken en middenin
mijn gezicht, als een kameleon.
Dwaallicht: | Dinsdag, september 23, 2008 21:56 |
Sterk emotioneel gedicht! Schitterend verwoord! Liefs Dina |
|
Hazen: | Dinsdag, september 23, 2008 20:32 |
Dieprakend... ''t roept veel op en haalt dagen uit het stof... schitterend Sunset... Liefs, |
|
sickofthis: | Dinsdag, september 23, 2008 17:28 |
Waarom huil ik nog steeds om vader- moederliefde; beide kende ik toch nooit echt. deze 2 regels zijn al een gedicht op zich! herkenbaar mooi! groet |
|
Aquarel: | Dinsdag, september 23, 2008 15:02 |
Innerlijk, van nature, verlangen we naar vaderliefde en moederliefde. Zelfs al heb je het nooit gekend, het is een innerlijk verlangen. Zo scherp is de pijn, als het verlangen niet wordt beantwoord... Sterkte, liefs, Aquarel |
|
elze: | Dinsdag, september 23, 2008 14:03 |
ja Ingo ...ja..meenemend .. laifs elze |
|
Gerhardus: | Dinsdag, september 23, 2008 12:25 |
stijl, bedoel ik :) | |
Gerhardus: | Dinsdag, september 23, 2008 12:24 |
weet zelfs niet of zij niet enkel rode hemeltranen zijn.... origineel, bijzondere tijl en woordkeuze en wederom een gevoel gedicht met lange-termijn-ovelevings-waarde. (kortom: het mag op mijn boekenplank...) groet Gerhard |
|
PoeMustDie: | Dinsdag, september 23, 2008 12:23 |
Diepzinnig, sunset. (ik probeer even geen typfouten te maken). Eerst de confrontatie, dan de reactie, en dan het paradijs? Met een Satanische afloop? Tell me(6) PMD |
|
Fairouz: | Dinsdag, september 23, 2008 12:00 |
Sunset, prachtig !!! (alleen de titel doey mij al wat ) Liefs, Fairouz |
|
conan: | Dinsdag, september 23, 2008 11:48 |
alsof wat je nooit gehad hebt, je nu overal omringt... prachtig! liefs conan*** |
|
Am92: | Dinsdag, september 23, 2008 11:31 |
snik.... x |
|
Windwhisper: | Dinsdag, september 23, 2008 11:21 |
ja ontroerend , even diep slikken om een brok emotie weg te werken liefs |
|
Hieronymus: | Dinsdag, september 23, 2008 10:28 |
Als wij de ons omringende natuur beschouwen is het goed onze plaats te kennen. Prachtig dit Ingo. Topper! Beste groet Ronny |
|
*pathos*: | Dinsdag, september 23, 2008 10:19 |
Een mooie emotionele tekst met erg mooie stijlfiguren/vergelijkingen. | |
karinvangelder: | Dinsdag, september 23, 2008 10:11 |
woorden kunnen veel los maken Sunset ! prachtig geschreven ! liefs.. Karin. | |
lommert: | Dinsdag, september 23, 2008 09:38 |
ontroerend gedicht...zoveel oproepend...stevige groet willem |
|
hiljaa: | Dinsdag, september 23, 2008 09:34 |
hier zit ik nu de tranende vrije loop knufliefs--hiljaa-- |
|
Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, september 23, 2008 09:32 |
hou op met deze mooie gedichten ben in tranen janny |
|
Corry van Emmerik-Koenekoop: | Dinsdag, september 23, 2008 09:31 |
jouw gedichten zijn te lezen, lezen en nogmaals te lezen... wat een enorme poëtische kracht gaat er in jou schuil, Sunset :) Corry |
|
88: | Dinsdag, september 23, 2008 09:20 |
wat intens en diep ontroerend, een dikke knuffel van 88 :) | |
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 23 september 2008 | ||
Thema's: |