Mijn banden rijden..
over de scheurende weg..
en het lijkt op mijn leven..
hoe meer mensen..
er over me heen rijden..
hoe kapotter de stenen..
van mijn leven gaan..
hoe te meer scheuren er komen..
hoe te meer ik mijn..
schouders laat hangen..
en ik zucht..
ik heb de kracht..
ooit verloren..
en ik kan hem niet meer vinden..
Mijn tranen weten onderhand..
hun eigen weg..
en ik haat hoe ik ben..
over me heen laten lopen..
de grote angst..
om me heen kijken..
elke dag weer..
opletten of ik niet gepakt kan worden..
ik ben het zo zat..
nergens meer kunnen komen..
blij zijn als ik veilig ben..
Thuis de ruzies..
het gescheld..
en wordt niet geluisterd..
ze schreeuwen..
en ik ben het zo zat..
zo zat om hier te zijn..
hier te staan..
nee, neem mijn beetje..
kracht toch mee..
en laat me gaan..
ver, ver weg van hier.