De donkere september wolken kolken over de horizon
maar tussen de wolken schijnt het licht
als dat aan het eind van een tunnel
tussen de huizen en de velden
loopt het pad
dat men bewandeld
en zolang ik daar loop
is er niks aan de hand
maar als jij langskomt
dwaal ik er vanaf
en zolang ik hoop
dat U Uw kracht gebruikt
en dat U mij helpt
in deze situatie
waar ik de weg niet weet
als ik maar blijf lopen
kom ik niet terug
maar als ik uit het dal kom
ben ik weer gereed
gereed om het juiste pad
te betreden en belopen
nuchter en gezond
niet ziek en bezopen
als ik nou misschien
nog wat kracht had.
liep ik naar de horizon
waar ik jou verwacht
en maar blijven lopen
dagen
weken
maanden
en dat door Uw kracht
haal het uit mijn hoofd
zwaai ik dan de scepter
heb ik dan weer de macht?
of laat U mij hier achter
en worden mijn gedachten weer verkracht?