Ik ben Rychelle, en heb een ziekte met een rare naam,
het heet reuma.. aangenaam!
Nou nee, aangenaam is het dus eigenlijk niet,
heb brengt pijn en beperkingen, maar die zien jullie niet.
Daarom is deze aandoening zo moeilijk voor mij,
ik heb dagen van verdriet, maar ben ook vaak blij.
In de moeilijke dagen ben ik "in" huis te vinden,
dicht bij de warmte van mijn "computer" vrienden,
Die begrijpen hoe zo'n dag aanvoelt voor mij,
ze weten het gewoon, want ik ben net als zij!
"Buiten" snappen ze mij dan niet,
je ziet er toch goed uit??.. dit doet mij verdriet.
Alsof ik er ook nog ziek uit moet zien,
bleek om mijn neus en behuild misschien?
Nee, jullie zien mij alleen, wanneer het wat beter gaat,
want dan vertoon ik me wat vaker op straat.
Dan kom ik naar buiten en doe wat ik kan
maar dan word me niks gevraagd, dus wat heb ik eran?
En als men al vraagt, goh hoe gaat het ermee?
zijn ze met mijn antwoord, ook al niet gauw tevree.
Ze willen niet horen hoe het werkelijk gaat,
waardoor er een vreselijk dilemma ontstaat.
Ik zeg dan maar snel, oh het gaat wel met mij,
dan is die ander tenminste weer blij.
Dan hoeft die niet te luisteren naar mijn verhaal over pijn
en kan die weer verder, naar waar dat ook mag zijn.
Zeg ik de waarheid, dan zullen ze het me niet weer vragen,
want dan is het al gauw.. zij kan alleen maar klagen!
Maar dat doe ik dus niet, ben alleen eerlijk over mijn gevoel,
dat zou toch moeten kunnen, als je begrijpt wat ik bedoel!
Maar nee, zo steekt de wereld dus niet in elkaar
en voel ik me nu, door deze ziekte, flink de sigaar!