Hoe kan ik je stem nou nog geloven?
Je bent niet meer zo koud als vroeger.
Je gezicht lijkt iets meer op wat ik altijd
dacht te zien, met de lichtjes die weer
en spiegelden – een lichtpuntje aan
de zwarte horizon – of de opkomende zon
door de gordijnen.
En ik kijk maar hoe de tijd langzaam weg
tikt (of tikte), en met elke seconde je verder
en verder van me zien vervreemden. Ook al
ben je nog zo mooi. Ook al ben je nog zo warm,
zo gelukkig namens mij, zo oneindig. En ik
zie het wel. Ik zie het wel.
Hoe je lippen te weinig bewegen, en je
ogen meer zeggen dan goed voor ons
is.
David Matser: | Maandag, oktober 06, 2008 22:06 |
Wauw, erg mooi deze, Suzanne! Prachtige poezie. liefs, David |
|
flores: | Vrijdag, oktober 03, 2008 20:24 |
En dat zeg je dan niet even??!!! Ik vond ook de persoon vanmorgen een bekend gezicht hebben. West en fruit ontbijt..dat klinkt als mij.;) Jemig. Wat bizar!!! X! |
|
Auteur: Suzanne. | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 01 oktober 2008 | ||
Thema's: |