Het leven is voor mij heel apart,
De ene keer is het leuk de andere keer keihard,
Blij op de een, verdrietig op de anderen,
Zo zijn mijn dagen, wat ik ook doe of probeer te veranderen.
Vrienden beuren me op, maar daar kun je ook niet alleen van leven,
Ik wil ook rustig mijn leven leiden, anders kan ik hem net zo goed aan iemand anders geven.
Aan iemand die ziek is en nooit meer echt beter wordt of elk moment dood kan gaan,
Iemand die in plaats van mij wel vrolijk in het leven kan staan.
Leven is leuk, liefde is geweldig, maar de ruzie met mijn ouders is iets wat ik niet meer wil,
Want ook al is het leven dan soms geweldig, die ruzies maken het alleen maar kil.
Wat ik doe, hoe aardig ik ook probeer te zijn, niks kan ik meer goed doen,
Ja, hier in huis zijn er alleen voor mij regels en voor niemand anders wat fatsoen.
Ik ben hier als een vreemde, het is net alsof het mijn familie niet meer is,
Het enige wat ik krijg is commentaar en mijn zus heeft het tegenwoordig niet echt mis.
Mijn ouders zijn weer aardig tegen elkaar en nu krijg ik al hun problemen op de kop,
Ik heb het gedaan, het is mijn schuld, ja ja, nu weet ik het wel, ik ben een grote flop.
Telkens denk ik bij mezelf, wat is mijn plek in deze wereld,
Want bij elke stap die ik zet lijkt het wel alsof alles wat ik heb opgebouwd steeds verder afbrokkelt.
Ik kan het niet meer, ik wil het niet eens meer, alleen wat vrienden houden mij nog op de been,
Maar naar verloop van tijd lopen zij ook waarschijnlijk ergens anders heen.
Dan ben ik hier alleen in de wereld, in de ruzie en in mijn hart,
Ja, het leven is voor mij heel apart.