niets blijft er nog over
van de mens die ik eens was
bruisend en vol leven
genietend van haar werk
ik ben misschien
zelfs mijn werk kwijt
dat ik met veel liefde deed
al hoop ik van niet
misschien waren die negen jaren
dat ik bij een arts poetste
nog de mooiste
daar reed ik zelfs ziekjes naar toe
over ijzelwegen
door regen, hagel en sneeuw
niets kon mij toen deren
ik werd er vertrouwd
dat is me altijd bijgebleven
soms vraag ik mij af
waarom ze zoveel moeite hebben gedaan
om mij uit de narcose te halen
God zou mij misschien nog warm omarmen
ach,ik denk waarschijnlijk
weer even niet helder na
straks verdwijnt het donkere
en maakt het plaats voor het licht