Moeder waarschuwde mij altijd voor de echt wereld
nooit begrijp ik daar iets van, tot voor kort
toen begon ik te snappen, wat ze mij wilde zeggen
Vader zei altijd: meisje wees steeds op je hoede
voor de valstrikken van ons o zo korte leven
en toen moest ik vader gelijk gaan geven
Het leven had mij in gevangenis gewonnen
geen kant meer kon ik op, geen deur was nog open
geen vluchtweg binnen hand bereikt
Het leven had mij in zijn eigen krachtig macht
maar toch wist ik, ergens moet een weg zijn
die mij lijkt naar dat wat ik wil bereiken
Tot zolang zal ik dan ook in weer en wind
strijden tot dat ik dat heb wat ik wil
al betekend dat misschien ooit mijn dood!