Met tranen in mijn ogen
ga ik naast je staan.
De zoveelste test was binnen,
er is nu geen ontkennen meer aan.
Onze hoop die we nog hadden,
is weg gestroomd.
De negativiteit overheerst,
we hadden over een andere toekomst gedroomd.
Wat moet ik zeggen,
tegen jou verdrietige gezicht.
Het leven kan zo hard zijn,
eindeloos zwart in plaats van wit.
We hebben nog 1 kans,
in het buitenland.
Onze hoop is daarop bevestigd,
Maar toch meer waarschijnlijk dat onze kinderwens daar strand.
Je kijkt me met tranen in je ogen aan,
en je snikt zacht.
Ik neem je in mijn armen,
dit wordt wederom een slapenloze nacht.