Verlies van je geliefde, zelfs erover praten doe je bijna niet
Het knaagt en je moet er alleen mee leven
De omgeving is het vrij snel vergeten
Maar telkens komt dat gevoel terug
De vooruitzichten en de toekomst waar je je een voorstelling van maakte zijn weer weg
Steeds komen er momenten waarop je de tranen moet onderdrukken
Die momenten trekken zich niets aan van je 'verblijfplaats' op dat ogenblik
Plots wil je even door de grond zakken, plots wil je even in het niets oplossen
Je wil even niet gezien worden, want hoe leg je dat uit?
Je kunt en je wilt het ook niet meer uitleggen
Zwaar is het gevoel als je weet dat de uiteindelijke veroorzakers buiten jouw directe gezichtsveld lagen
Je kende de druk wel, maar nooit wilde en kon je geloven dat die krachten de liefde van je partner konden verstoren
Een druk uit familiekringen, hoe onterecht ook, zul je als 'buitenstaander' niet kunnen keren
Al in het begin waren die waarschuwingen doorgegeven
De mentale kracht van de gemanipuleerde partij is dan cruciaal
Maar je wilt er niet aan, want je gelooft in de onvoorwaardelijke liefde van je partner en die behoort toch te winnen?
In de roman, in het sprookje? Waarschijnlijk wel, in het echte leven kennelijk niet
Wat zonde dat mensen dit doen
Wat zonde dat zelfs de betrokkene wil geloven dat er wat anders aan de hand is
Wat zonde dat je jezelf wilde aanpraten dat de liefde over was en niet doorziet dat de omstandigheden de 'verantwoordelijken' achter het falen zijn
Elk contact van het ene moment op het andere verbroken
Samen een Kerstmis, al was het dan maar één dag, samen het oudjaar, al was die nieuwjaarsdag samen er nog even niet
Hoe fijn voelde dat hernieuwde gevoel, het behagen van de ander
Samen bij een Kerstboom, samen tussen de prachtige handgemaakte kerststukken
Ik was trots op je en blij, al kon ik die blijdschap niet altijd kwijt
Alles had ik willen geven om die ongrijpbare druk weg te nemen
Nu komt opnieuw de Kerst, een Kerst opnieuw in eenzaamheid, een Kerst die keihard de werkelijkheid op je loslaat, een Kerst die je opnieuw de machteloosheid doet voelen
Op weg naar een nieuw jaar waar je vooralsnog niets nieuws aan ontdekt
Is alles dan altijd onomkeerbaar?
Nee, is mijn mening, maar het vereist enige moed, het vereist een keuze, die je moet laten leiden door je liefde
In een keuze geleid door liefde, is ook plaats voor al dat andere, ook dat andere waar je je ten onrechte door liet sturen
Laat je uitsluitend sturen door je eigen gevoelens, want alleen die zijn echt, alleen die maken gelukkig