Het voelt als een grote rommel in mij,
Ik probeer het steeds op te ruimen, maar er komt steeds meer bij.

Ik verpest het gewoon steeds weer,
En ik doe zo mijn best, keer op keer.

Met mijn vriend heb ik het uitgemaakt,
Het werkte gewoon niet, en het heeft hem ook vast niet geraakt

Een van de reden was ook mijn ex-vriend,
Hij is eigenlijk iemand, die mij helemaal niet verdiend.

Niet dat ik zelf zo perfect ben, dat bedoel ik niet,
Maar ik wil wel iemand die echt iets in mij ziet.

Iemand die mij leuk vind en 100% kunt vertrouwen,
Iemand waar ik misschien ooit wel mee gaat trouwen.

Maar toch blijf ik wat voor hem voelen en missen,
Het is net of ik hem niet uit kan wissen.

Steeds blijf ik hem tegen komen en dat is zo appart,
En elke keer als hij me weer wat hoop geeft en niet waar maakt, val ik in een gat.

Ik zou boos op hem moeten zijn, maar dat kan ik niet,
Hij doet me eigenlijk veel te veel verdriet.

En dan ga het thuis ook nog niet zo best,
Zal ik dan maar zwijgen over de rest.

Het liefste zou ik al die rommel in mij opruimen en weg vegen,
En dat ik weer verder kan met mijn leven.

Dingen achter zich laten, laten zoals ze zijn,
Maar daardoor voel ik me niet beter of fijn.

Misschien moet ik ergens anders naar toe, weg van thuis en weg van dit stomme dorp, waar iedereen je kent, en wat eigenlijk nooit went.