Vergeten
De wind voert de bladeren weg, die zonet van de bomen gevallen zijn. Het is herfst, dat zie je zo. De kleuren die de zomer hebben verlaten liggen naast ze op de grond, de zon beschijnt ze en laat de kleuren vervangen tot grauwe vergiffenis. Juist op dat moment beginnen de wolken te huilen. Of het tranen zijn van vreugde of van verdriet, ik weet het niet en de wolken zullen het me niet vertellen. De tranen veren op de bladeren en het lijkt even alsof ze een teken van leven geven, maar het is schijn. “Ik ben dood, verlaten en vergeten”, zijn de woorden die ze achterlaten op de vergrijsde stoep.
Ik kijk om me heen en ik zie niemand meer, de mist heeft ze allemaal weggeveegd.