De kalender lijkt bevroren
hoewel dagen onder mijn blik voorbijgaan
Enkel door het ondergaan van de zon
besef ik dat ik leef
Nietsziend, nietsdenkend
vrijwel nietsdoend
dwaal ik door mijn dagen
een leeg omhulsel draagt mijn gezicht
Maar het vuur in mijn ogen is dood
ijs is de vlam van mijn hart
schaduwrijke dromen
beheersen mijn gedachten
Verdwalend in dit leven
mijn enige houvast, weggeglipt
ik lijk krankzinnig,
toch maar te blijven spreken
Maar het blijft makkelijker
te spreken tegen een jij
die er niet langer is
dan te moeten aanvaarden
Dat ik er nu echt alleen voor sta...