Al moet ik mijn voeten dragen,
wat het lood in mijn schoenen
niet makkelijk maakt, tot jou
zal ik komen en mijn ogen
vooral niet afwenden
En ik hoor mezelf hardop
de vragen stellen waarop ik
zo lang heb gewacht,
alleen jij hebt het antwoord
maar jij zwijgt enkel en lacht
Je ontkent in alle wegen,
ontkent daarbij mijn bestaan,
maar ik kan nu eindelijk
mijn keuze maken,
jou voor altijd te laten gaan
Geen lach, geen traan,
een last die van mij valt,
een verwarring die haar vangt,
misschien dan eindelijk de rust
arie: | Zondag, februari 01, 2009 20:01 |
Lieverd, Hij zal nimmer (in)zien wat hij mist… Jij groeit immer door naar grote hoogten; en kleurt jouw leven vol warm groen Dikke knuff arie |
|
Hans Winter: | Zondag, januari 25, 2009 23:58 |
zo lang verlangd het anders te maken, hem zo lang de kans gelaten om samen te raken, dat je juist omwille van de liefde die je behield hem dan toch buiten je mag sluiten. hans |
|
Werner Domroese: | Zondag, januari 25, 2009 22:49 |
Fijn dat je verlangen in vervulling kan laten gaan, al kan het eigenlijk nooit kwaad, het laten van een traan, het bevestigt dat je leeft met hart en ziel, soms koud en kil, soms warm en buigzaam! Mooi gedicht, sterkte. | |
Sifra.: | Zondag, januari 25, 2009 22:43 |
mooi... Liefs, Sifra |
|
Auteur: - Suus - | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 25 januari 2009 | ||
Thema's: |